Η μικρή μου ιστορία....

Με λένε Αλία. Είμαι..... δεν ξέρω από που είμαι......    

Η ζωή μου είναι δύσκολη. Δύσκολη και αβάσταχτη. Καθημερινά γίνεται όλο και χειρότερη. Μα έχω  μια ελπίδα ότι κάποια στιγμή, όλα θα αλλάξουν. Θα γίνουν όπως τότε παλιά στην ώρα μου. Δεν θυμάμαι και πολλά αλλά σίγουρα, τότε ήταν καλύτερα. Δηλαδή μέχρι την ημέρα που ήρθαν να με πάρουν. Ήταν λέει, κάποιοι μακρινοί μου θείοι, και επειδή οι γονείς μου έχουν κάποιες σοβαρές υποχρεώσεις στο εξωτερικό, ήρθαν να με πάρουνε να ζήσω μαζί τους στην Ελλάδα.Θυμάμαι που μου έλεγαν ότι ήταν η ώρα να πάω στο σχολείο και θα πηγαίναμε να αγοράσουμε  βιβλία. Δεν με πήγαν ποτέ στο σχολείο όμως... Μου έδωσαν ένα πανί με καθαριστικό, και μου είπαν ότι από τις 7:00 το πρωί μέχρι το βράδυ, θα βγαίνω έξω στον δρόμο και θα πηγαίνω από αμάξι σε αμάξι να καθαρίζω τα τζάμια για να μου δίνουν λεφτά.

   Τις πρώτες μέρες το θεώρησα παιχνίδι, και νόμιζα ότι με τα λεφτά που κέρδιζα θα μου αγόραζαν παιχνίδια και γλυκά. Αλλά δυστυχώς τα λεφτά τα έπαιρναν αυτοί (που ούτε το όνομά τους δεν γνωρίζω) και μου έδιναν απλά ένα κομμάτι ψωμί. Με λιγοστά νομίσματα που έκρυβα κατάφερνα να τρώω κάτι παραπάνω και να πληρώνω τον φύλακα στο εργοστάσιο που κοιμάμαι γιατί στο σπίτι ''αυτών'' δεν μπήκα ποτέ. Ποτέ δεν με άφησαν. Ούτε μια μέρα ... Και τελικά δεν ήταν παιχνίδι αυτό που έκανα. Με έβαζαν να δουλεύω για λογαριασμό τους . Και είναι τόσο τρομακτικά εκεί έξω στο δρόμο.  Ειδικά το χειμώνα που νυχτώνει νωρίς. Αλλά είμαι αναγκασμένη να μένω έξω και να περιμένω τα λιγοστά αμάξια που μπορεί να περάσουν. Και αυτά πάλι δεν μ' αφήνουν να καθαρίσω. Με διώχνουν νομίζοντας με κλέφτρα. Μα εγώ δεν είμαι. Εκείνοι είναι. ''Οι μακρινοί μου θείοι'', που με έκλεψαν από τους γονείς μου.

   Τα πρωινά πάλι, που έχει κίνηση, οι άνθρωποι αγανακτισμένοι να πάνε στις δουλειές τους, δεν μ'αφήνουν ούτε εκείνοι να κάνω την δουλειά μου (που είμαι αναγκασμένη να κάνω).  Βιάζονται να φύγουν. Κορνάρουν, και τρομάζω. Κάποιες φορές παραλίγο και να με πατήσουν. Είναι επικίνδυνα εδώ στην πόλη. Εδώ στην Ελλάδα. Αυτή την χώρα που δεν είναι σαν τη δική μου. Εκεί στην πατρίδα, ήταν  ωραία. ..! Και εδώ νόμιζα πως θα ήταν ωραία, αλλά δεν είναι έτσι όπως την είχα φανταστεί ή μου είχαν πει. Δυστυχώς σήμερα, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται......  Αχ!  

Εργασία στο μάθημα νεοελληνικών κειμένων, με αφορμή το κείμενο: ''Για ένα παιδί που κοιμάται''

Κατερίνα Π.  και  Αθανασία Σ.