Είμαι ένα παιδί.Όλη την ημέρα δουλεύω στα φανάρια,για να βγάλω το ψωμί μου,τα προς το ζην δηλαδή.Ένα μέρος απο τα χρήματα που παίρνω το εισπράτει ένας νυχτοφύλακας σε ένα εργοστάσιο για να με αφήνει να ξεκουραστώ και να <<κοιμηθώ>>.Κουρνιάζω δίπλα στη σχάρα του ατμού σκεπασμένος με το παλτό του αδερφού μου.Όταν ξαπλώνω θυμάμαι τη μητέρα μου να με αγκαλιάζει,τα βουνά της χώρας μου,το δάσκαλό μου.Ακόμη θυμάμαι κάτι <<σπαστά>> ελληνικά.Οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι αγενείς, περιφρονητικοί και ρατσιστικοί.Καμία σχέση με αυτά που σκεφτόνταν οι γονείς μου.Νόμιζαν ότι η χώρα είναι όμορφη,φιλόξενη,αλλά δεν είναι.
Αντώνης Τσολάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου